Posts
Rouw en verlies = omgangskunde
Gisteren naar de schalm in Veldhoven geweest. Een avondje Stef Bos samen met mijn man. Ik dacht: "gezellig" maar door die prachtige muziek spookte het gehele jaar door mijn hoofd.
Wat hebben we veel meegemaakt..........
Hoe ben ik het afgelopen jaar door gekomen?
Vorig jaar zomer. We waren op vakantie en kregen te horen dat mijn vader ernstig ziek was. Er was niets meer aan te doen zeiden de doktoren. Wat er dan allemaal door je hoofd heen spookt......verschrikkelijk!
Hoe vertel ik dit tegen mijn kinderen en hoe ga ik hen helpen met hen verdriet?
Hoe ga ik met mijn ouders om en hen verdriet?
Hoe ga je met je eigen verdriet om?
De kinderen gingen ieder op hun eigen manier met het verdriet om.
De oudste wilde niet spreken maar ik zag haar verdriet in de ogen....
De middelste huilde alleen maar....
De jongste troostte mij....en hij dan?
Ondanks de moeilijke tijd, heb ik veel van deze tijd geleerd. Ik heb heel bewust nagedacht over wat zij nodig hadden op dat moment. Ik heb mijn kinderen zo goed mogelijk proberen te begeleiden in dit proces.
Voor de jongste kocht ik bijvoorbeeld een boekje over kanker: "Grote boom is ziek."
Ik probeerde ook zo goed mogelijk met mijn eigen ouders om te gaan want ook zij hadden veel verdriet.
Een ziekte maakt mensen machteloos....
Uiteindelijk bleek dat het toch mogelijk was om mijn vader weer op de been te helpen. Na twee levensbedreigende operaties met telkens weer die verschrikkelijke onzekere tijden, gaat het nu goed met mijn vader.
Maar....we bleven in onzekere tijden....
Mijn opa werd ziek. Van de ene longontsteking sukkelde hij naar de andere longontsteking. Na het zoveelste ziekenhuis bezoek, gaf opa zelf aan dat het niet meer ging. Mijn opa vertelde zelf tegen mijn oudste zoon dat hij binnenkort een voetbalsupporter zou moeten missen. Het was net alsof de natuur zijn werk deed want de dag erna kreeg mijn opa een hersenbloeding. Na een onrustige en angstige nacht krabbelde opa een beetje op om bewust afscheid te nemen van iedereen die hij lief had.
Hoe vertel ik dit weer aan de kinderen....het is verschrikkelijk moeilijk om dat te doen....
Mijn motto: je kunt het beste eerlijk tegen ze zijn!
In die week hebben bijna alle klein kinderen mee de kist van opa heel mooi versierd....
De kist zat bomvol tekeningen. Ook de binnenkant van de kist werd versierd. Opa kon er fijn naar kijken....
Op de dag van de crematie werd opa omringd door de lichtjes, van de kaarsen van de klein kinderen en opa werd begeleid door alle belletjes van de bellenblazen. Prachtig om te zien, zo had opa het precies gewild.
Ik merk aan mijn eigen kinderen dat ze het verdriet van ziektes en dood, nu liever op een veilige afstand willen houden. Er lijkt een muurtje te zijn gebouwd als bescherming voor hen zelf. Of dat goed is....ik weet het niet maar ik snap het wel....
Net na deze zomer vakantie werd er weer een dierbaar iemand van de familie ziek...kanker...
we zitten weer in die vervelende een onzekere tijd....
Ondanks dat het moeilijk is, zie ik een krachtig persoon die de ziekte probeert te overwinnen.
Afgelopen week hebben we opa uitgestrooid in de bossen middenin de natuur. Mijn oudste zoon ging mee. Het was een mooie dag ondanks dat het regenende. Opa hield van de natuur. Voor mijn zoon was het belangrijk om dit te doen, hij had het nodig en ik begeleide hem.....
Maar lieve opa, ik mis je heel erg....
